Fanatyzm jest niezdrowy, rozmowa z psycholog Dorotą Hołówką

Kategoria: Wywiad

Wegetarianizm i weganizm to tylko dieta czy również sposób myślenia, życia?
Dla mnie jest to przede wszystkim sposób życia. Zauważyłam dużą zależność pomiędzy rozwojem osobistym, a sposobem odżywiania się, im więcej harmonii wprowadzamy do swojego życia, tym mniej mięsa jemy.

Wegetarianizm nie wspominając o wegnizmie w kontekście dzieci wywołują w Polsce bardzo dużo kontrowersji dlaczego nie potrafimy o tym temacie spokojnie rozmawiać?
Szczerze mówiąc nie rozumiem tego szumu i zastanawiam się czy sami wegetarianie nie robią zamieszania. Już samo etykietowanie się pod nazwą wegetarianie jest trochę prowokujące i sugeruje podział. Ja nie jem mięsa, ale myślę, że z szerokiego grona moich znajomych prawie nikt tego nie zauważył, dla mnie jest to coś absolutnie normalnego: jeden nie je szpinaku, drugi owoców, kolejny mięsa.

Jeśli chodzi o dzieci, to wystarczy od czasu do czasu zrobić badania, aby przekonać się, że wegetariańska dieta jest zdrowa.
Problem ten łączy się również z obrońcami praw zwierząt, którzy zamiast uczyć miłości i szacunku do zwierząt produkują kolejne pokłady agresji.

Skąd biorą się rozterki wegerodziców odnośnie diety swoich dzieci?
Rozterki najczęściej związane są z naszą wrażliwością na ocenę bliskich i środowiska, w którym żyjemy. Im mamy mniej wiary w to, co robimy i w siebie tym bardziej podatni jesteśmy na krytykę, przyciągając tym samym ludzi, którzy produkują kolejne wątpliwości. Ludzie karmią nas swoimi wątpliwościami, a my nie wierząc w swoją intuicję produkujemy pokłady osłabiających myśli, permanentnie zamartwiając się. Najczęstsze uwagi prawdopodobnie usłyszymy od naszych rodziców i to chyba nikogo nie zdziwi, że większość z nich wierzy, że mięso daje siłę. Wychowali się w czasach, kiedy królowało takie przekonanie i mają prawo tak myśleć.

Zdarza się, że mama wegemalucha uzależnia kontynuację diety dziecka od reakcji rodziny - to wynik braku zaufania do siebie i własnych przekonań?
Zdecydowanie tak, niektórzy z nas zachowują się jakby nie zauważyli, że są już dorośli i mogą o sobie decydować. Rezygnują z siebie i swoich potrzeb na rzecz świętego spokoju lub ze strachu. Niestety takie zachowanie powoduje unieważnienie własnej tożsamości i jest katastrofalne w skutkach. Ważne jest, aby znaleźć w sobie odwagę i wewnętrzną zgodę do powiedzenia tak swoim potrzebom! Z pełnym szacunkiem dla drugiej osoby.

Jakie najczęśćiej błędy popełniają wegerodzice?
Za dużo robią zamieszania i paniki wokół diety, przez to dziecko czuje się inne albo lepsze albo gorsze. Nie słuchają dziecka, czasami organizm potrzebuje mięsa i komunikuje nas o tym. Mówienie maluchowi, że jedzenie mięsa jest czymś złym na pewno mu nie służy. Lepiej podkreślić, że jedzenie warzyw jest zdrowe niż mówić, że mięso jest niedobre. Jeśli sami jesteśmy wolnymi jednostkami, będziemy szanować wolność wyboru innych, inaczej mówiąc skoro nie jemy mięsa przez szacunek do zwierząt, szanujmy tych, którzy uważają, że jedzenie mięsa jest zgodne z naturą człowieka. Czasami spotykam wegetarian, którzy z wypiekami na twarzy mówią o swoich poglądach- ja proponuję normalność, fanatyzm jest niezdrowy.

Niektórzy przedstawiciele środowiska wegetarian i wegan uważają się za lepszych lub gorszych od innych. Dlaczego?
Czasami nasze przekonania na temat mięsa są tak negatywne, że zaczynamy odczuwać podświadomą agresję do ludzi, którzy je spożywają, w skrajnych sytuacjach może dojść do odrzucenia wszystkich ,,mięsożerców,, . Automatycznie postrzegamy wtedy innych jako gorszych: jestem lepszy, bo nie jem mięsa. Dlatego warto zwrócić uwagę, co przekazujemy naszym dzieciom.
Kiedyś usłyszałam pytanie małego dziecka: ,,mamusiu mięsa nie mogę jeść dlatego, że zwierzątka są niedobre? Mama zaczęła opowiadać o tym niedobrzy są ludzie, którzy zabijają zwierzęta, a dziecko zapytało ponownie,, tzn:,, że te zwierzęta, które jedzą inne zwierzęta są niedobre,, To dziecko miało szczęście, bo zapytało. Jednak w przypadku kiedy maluch stworzy niewłaściwe skojarzenia w mózgu, ciężko potem będzie ,, dogrzebać się,, z jakiego powodu dorosły już człowiek nie toleruje zwierząt lub ludzi, którzy jedzą mięso.

Patrzymy na siebie jako gorszych -kiedy sami nie czujemy się na tyle ważni, żeby myśleć nietypowo. W takich sytuacjach kieruje nami lęk przed odrzuceniem i ogromna potrzeba akceptacji społeczeństwa, więc uważamy, że dobre jest to, co toleruje większość. Wypieramy nasze potrzeby i wewnętrzny głos, działając wbrew sobie -to bardzo destrukcyjne zachowanie, które prędzej czy później prowadzi do tego, że nie wiemy kim tak naprawdę jesteśmy, przestajemy wierzyć sobie i naszym decyzjom, coraz intensywniej odczuwamy lęk, nad którym trudno zapanować. Dlatego mniej analizujmy, więcej słuchajmy ciała.

Pani syn jest weganinem od urodzenia - jak Pani dbała o prawidłowo zbilansowaną dietę? Ufała sobie czy konsultowała się z lekarzami?
Mój syn sam decydował, co chce jeść, ja podsuwałam mu różne produkty, a on wybierał to, co mu smakuje. Nigdy nie konsultowałam się z lekarzami, ewentualnie szukałam w miejscach typu wegemaluch.pl inspiracji.

Czy zdarzały się przedszkolno-szkolne przypadki, gdy Pani syn spotkał się z brakiem tolerancji względem jego diety?
To było trochę inaczejJ to Filip kiedy zaczął czytać i korzystać z Internetu przekonał się, że jest weganinem. Nigdy w domu nie używamy tego określenia.

Mój syn nie je produktów pochodzenia zwierzęcego z prostej przyczyny, ponieważ ich nie lubi. Kiedy byłam z nim w ciąży przestało mi smakować mięso, kilka miesięcy później okazało się, ze mój syn wypluwa wędliny, mięso ryby, mleko, jajka- dlatego pisałam, że jest weganinem od urodzenia. To on wybrał za mnieJ a nie ja za niego.

Pani syn to wolna osoba, czy kiedykolwiek zapytał Panią wprost - dlaczego "wybrała" Pani za niego sposób żywienia. Bo przecież "odebrała" mu Pani możliwość spróbowania mięsa, nabiału.
Kiedy poszedł pierwszy dzień do szkoły otrzymałam telefon od wychowawczyni z zapytaniem czy Filip rzeczywiście uczulony jest na produkty pochodzenia zwierzęcego? W związku z tym, że u nas w domu traktowaliśmy jego weganizm jako coś normalnego nie wiedział jak przekazać nauczycielom, że nie je mięsa, wymyślił więc, że jest uczulony. Dla mnie to było bardzo odciążające, nie musieć tłumaczyć się przed nauczycielami, bo przecież tak naprawdę nie wiem, dlaczego Filip nie je mięsa. Od tamtej pory nigdy i nigdzie nie ma z tym problemu.

Kiedy obserwuję go widzę jak podchodzi do tego tematu z dużym poczuciem humoru, który pewnie w jakimś stopniu zawdzięcza odżywianiu.


Dla wegemaluch.pl Dorota Hołówka, założyciel Stowarzyszenia Nowa Psychologia, psycholog, pedagog, international coach ICC, jest ekspertem w dziedzinie budowania relacji oraz swobodnego realizowania celów i marzeń.

•  « Agnieszka Kaczanowska. Matki to mistrzynie zarządzania czasem.
• Pozytywna nienormalność, rozmowa z Anitą, matką i testerką kosmetyków »