Mistrzami wzbudzania poczucia winy u rodziców są nauczyciele, nie daj Boże mieć w naszym kraju spontaniczne, kreatywne z dużymi pokładami energii dziecko. Zaraz zostanie przypięta mu etykieta niegrzeczny. Jeśli chcecie mieć grzeczne dzieci nigdy nie mówcie do nich, że są niegrzeczne. Informujcie natomiast, jakie zachowanie jest mile widziane w szkole i w domu.

Wiele kobiet próbuje osłabić odczuwanie winy, (szczególnie tam gdzie ojciec nie angażuje się w wychowanie) poświęcając się dziecku. Matki takie najczęściej nie wychodzą lub nie wyjeżdżają z domu bez dziecka lub każdą wolną chwilę spędzają z pociechą. W takiej sytuacji warto pamiętać, że dziecko uczy się od nas, czym jest wolność i radość, jeśli my malucha nauczymy poświęcania się dla innych kosztem swojego życia, on powtórzy to najprawdopodobniej w swoim dorosłym życiu.

Kiedy odczuwamy winę warto zatrzymać się i dokładnie sprawdzić jaka myśl stoi za tą emocją, nie cofajmy się w przeszłość, wtedy mieliśmy inna wiedzę, inną świadomość, inne emocje. Tak naprawdę mamy wpływ na to, co dzieje się dzisiaj i zanim zaczniemy odczuwać winę zatrzymajmy się nad tą myślą i zastanówmy się, czy ta emocja nie oddala nas od naszych pociech, jak czulibyśmy się, kiedy wiedzielibyśmy, że jesteśmy powodem złego samopoczucia swoich rodziców? Wszak obiektem poczucia winy są nasze dzieci.

Rolą rodziców jest nakarmić dziecko i przygotować do wolności. Pozwólcie, więc innym i sobie popełniać błędy. To, co dzisiaj wydaje nam się błędem jutro może okazać się bardzo ważne dla rozwoju dziecka. Gdybyśmy mieli możliwość uniknąć wszystkich błędów zatrzymałby się nasz rozwój, a tym samym rozwój Wszechświata. Popełniając wciąż nowe błędy, wybaczajmy sobie na bieżąco. Uczmy się wolności i słuchania swojej intuicji. Nie istnieje coś takiego jak recepta bycia idealnym rodzicem, są tylko dziesiątki koncepcji, a jedyną słuszną jest ufanie sobie.

Jak nauczyć się zaufania do siebie?
Kiedy uczymy się zaufania do siebie, zazwyczaj rozglądamy się za jakimiś znakami czy postępujemy właściwie, pojawia się obawa, że zrobimy coś niewłaściwego. Kiedy otwieramy się na zaufanie do siebie na początku może nam się to wydawać trochę przerażające. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, aby nasze działania przynosiły z góry narzucony wynik, tymczasem zaufanie wymaga odpuszczenia sobie, wybrałeś najlepiej jak mogłeś i koniec, nigdy tak naprawdę nie dowiesz się, co wydarzyłoby się gdybyś postąpił inaczej. Jeśli stopniowo zaczniemy uznawać nasze decyzje za najbardziej idealne w momencie, kiedy je podjęliśmy, po niedługim czasie nabierzemy pewności, że wszystko, co robimy jest właściwe, życie nabierze głębszego sensu, zaczniemy napełniać się radością, a nasze dzieci zyskają spokojnych i szczęśliwych rodziców.

Kiedy nauczymy się ufać sobie, zaczniemy ufać naszemu dziecku. Dzieci dają nam bardzo wyraźne znaki, co dla nich jest dobre, ale jak mamy je usłyszeć, skoro nie ufamy nawet sobie.



Na pytania dla wegemaluch.pl odpowiada Dorota Hołówka, psycholog, international coach ICC. Jest ekspertem w dziedzinie budowania relacji oraz swobodnego osiągania celów i marzeń. Założyciel Stowarzyszenia Nowej Psychologii.