Nikt nie mówił, że będzie lekko...

Kategoria: Opowieści

Mieszkałam na wsi. Cotydzieńnością było zabijanie kurczaka na obiad, raz na kilka miesięcy „świniobicie”, na które schodziła się cała wieś. A kiedy rzeźnik skończył swoją pracę, zaczynała się wioskowa impreza z wódą, bimbrem i świeżym mięchem.

Było to dla mnie normalne, że tak wygląda świat, tak go widziałam, tak go znałam. Ale pamiętam, że jako dziecko (miałam chyba z 7 lat) tata przyniósł, jak co roku, do domu karpia, wrzucił go do wanny z wodą a ja karmiłam go chlebem bo chciałam żeby dłużej przeżył.

Pewnej okołoświątecznej nocy usłyszałam huk.

Rodzice nie zauważyli, nie usłyszeli jak stanęłam w drzwiach łazienki i zobaczyłam tatę z młotkiem.

Nie pamiętam dzisiaj czy krzyczałam. Pamiętam tylko wielkie oczy ojca, który próbował coś powiedzieć a w końcu skwitował, że i tak nie będę nic pamiętała. Pomylił się i to grubo. Od tamtej pory nie jadłam karpia. Nie byłam w stanie.

Teraz jak o tym myślę i w ogóle o sobie, to stwierdzam, że miałam schizofrenię. Płakałam nad karpiem, a co niedzielę jadłam kurczaka. Patrzyłam jak mama go smaruje piwem żeby lepiej smakował i wsadza do piekarnika dla chrupiącej skórki.

Na szczęście swe i mojego dziecka zmądrzałam. Nie wiem czy coś się wydarzyło znaczącego w moim życiu. Przestało mi mięso smakować. Zamiast delektowania się nim, zaczęłam odczuwać obrzydzenie.

Po tym wszystkim doskonale rozumiem ludzi, którzy szukają odpowiedzi na swoje pytanie: jeść czy nie jeść. Bo jak się ma oparcie w rodzinie to jakoś łatwiej wybrać wegetarianizm. Ja tego nie miałam i do dzisiaj nie mam. Traktują mnie raczej jak świra, który swoją chorobą zaraża dziecko. Nie ważne dla nich, że Maleństwo jest zdrowe i szczęśliwe. Oni i tak wiedzą swoje i próbują ”przemycić” kawałek kiełbasy.

Czasami dopada mnie bezsilność, ale cóż nikt nigdy nie powiedział, że będzie lekko.

Moni

•  « Jestem gąbką chłonącą dary natury
• Długa droga do wegetarianizmu »